Het eten van wilde planten zit niet in mijn Groningse genen. Wij hadden vroeger een tuin, en daarmee bedoel ik dan niet een ‘bloementuin’, maar een tuin waar van alles in verbouwd werd. Een tuin waar de groente in keurige rijen stond. Vader’s grote trots, waar ‘wilde bloemen’ als onkruid werd verbannen. Hij heeft er geen moment aan gedacht om van bladeren van brandnetels of paardenbloemen sla te maken. “Eem in toen kieken’ was iets wat mensen op het Groninger platteland gener

Vergeet-me-nietjes, magische, hemelsblauwe bloempjes. Ze worden al generaties lang gekoesterd als symbool voor de liefde. Ze vertellen ons om vooral tijd te besteden aan mensen die belangrijk voor je zijn en met hen mooie momenten te hebben die je nog lang kunt koesteren. Poesie-versje uit het album van Anje Groeneveld-Wildeman Ze vertellen ons ook dat het belangrijk is om de verhalen van vroeger door te geven aan mensen van nu. En dat doe ik sinds kort op deze website. Want

Ik weet het nu zeker. Dit jaar is de lente koningsblauw. Mijn tuin staat vol met de aller-blauwste lentebloeiers. Blauwe druifjes, hyacintjes en vergeet-me-nietjes. Alle bolletjes en plantjes die ik vorige herfst had gepoot, zijn opgekomen. Zelfs de blue bells uit Engeland. Het blauwste blauw werd vroeger koningsblauw genoemd, omdat blauwe kleurstof duurder was dan goud. Alleen steenrijke mensen, zoals koningen, droegen kleding gemaakt van diepblauw geverfde stof. Purperslakk